Ας γράψουμε «Μια Ιστορία για Φαντάσματα»
Και τώρα ας γράψουμε «Μια Ιστορία για Φαντάσματα»,
για ίσκιους, για σωσίες ή για δεύτερους εαυτούς,
για χαμένες σκιές,
για χαμένα είδωλα μέσα απ' τους καθρέφτες,
για χαμένους σκελετούς μιας άλλης ζωής
ή για τον ίδιο τον Δαίμονα μέσα μας,
τον Εαυτό μας ή τον Άλλον Εαυτό μας,
που ξέρουμε πολύ καλά και δε γνωρίζουμε καθόλου
και τον περιμένουμε και μας περιμένει
να χτυπηθούμε φιλικά και ανελέητα,
με διακύβευμα, φυσικά, την ψυχή μας,
την ολότητά μας,
σπαραχτικά ανθρώπινοι,
φρικιαστικά ωραίοι,
ανομολόγητα κατασπαραγμένοι
εκείνο το «νόστιμον ήμαρ»*
που αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην «αρχή» της ζωής μας.
Ας γράψουμε λοιπόν «Μια Ιστορια για Φαντάσματα»,
αφήνοντας το χέρι
που πιάνει ένα μαύρο bic στυλό πάμφθηνο και μισοτελειωμένο
ν’ αγγίξει ηδονικά το λευκό χαρτί,
ένα ακόμη υποκατάστατο της ερωτικής πράξης,
που ποτέ δεν τέλειωσε ούτε τελει-ώθηκε,
γιατί ποτέ δεν άρχισε,
γιατί δεν είχε «τόπο», «θέση», «ρόλο»
μέσα στο σύστημα του κόσμου μας,
ανάμεσα σε οργιές θάλασσες και πόδια εκ-τοπισμένα σύννεφα,
με τη Μάγχη και το Αιγαίο να σου κλείνουν το μάτι,
συνθηματικά, κατασκοπευτικά, ειρωνικά,
μπορεί και ύπουλα,
μπορεί και επικίνδυνα,
όπως όλα τα ασήμαντα πράγματα που αφήνουμε να μας καταπιούν,
πριν καλά καλά το καταλάβουμε.
Ας γράψουμε «Μια Ιστορία για Φαντάσματα»
κι ας αφεθεί η πένα,
ενεργούμενο αυτόματης γραφής,
να καλωσορίσει το Απρόσμενο,
και να γοητευτεί με την επίσκεψη του Θαυμαστού,
κι ας μην είναι συγγραφέας ή ποιητής,
ούτε κατ’ επιλογήν
ούτε κατ’ εκλογήν των Εννέα Μουσών,
η ‘κάτοχος’ του χεριού που την κρατά.
Δηλώνει απλώς φιλαναγνώστης,
όχι γενικά Ιστοριών Φαντασμάτων,
αλλά ειδικά Ιστοριών για Δεύτερους Εαυτούς,
που μπορεί να είναι και φαντάσματα
ή σκιές ή είδωλα ή πορτραίτα,
όπως
«William Wilson» του Poe
«Peter Schlemihl» του Chamisso
«Portrait of Dorian Gray» του Oscar Wilde
«Horla» του Maupassant
ή ακόμη και «Faust» του Goethe,
όλες γραμμένες από άνδρες συγγραφείς
με άνδρες Εαυτούς και Σωσίες,
γιατί...
ο Άνδρας,
ο Ένας,
ο Εαυτός,
ο απόλυτος Εαυτός του Κόσμου μας
και ο Σωσίας του,
το αναποδογυρισμένο είδωλό του,
ο Ανδρικός Μύθος του Διχασμού της Ψυχής
για το Κυνήγι του Απόλυτου,
με το ένδυμα της Άγρας του Αιώνιου Θηλυκού,
Άπιαστου και γι αυτό Ιερού,
«προκαλούν δέος φρικαλέον
και ηδονήν οδυνηράν»
με μυθικό αρχέτυπο τους Αλωάδες...
Ωτος κι Εφιάλτης,
Δίδυμοι Γίγαντες,
εννιά οργιές ψηλοί κι εννιά πήχεις φαρδείς,
παιδιά του Ποσειδώνα και της Ιφιμέδειας,
που θέλησαν να φτάσουν τους θεούς,
κάνοντας σκάλα
με τον Όλυμπο, την Όσσα και το Πήλιο,
σκοτώνονται ταυτόχρονα,
προσπαθώντας να λαβώσουν
τρυφερό ζαρκάδι,
την Άρτεμη,
Θεά, Τοξεύτρα και Παρθένα,
Θύτης και Θύμα ο ένας του Αλλουνού...
Διεκδικώντας
το Ανόσιο,
το Ιερό,
τιμωρημένοι,
θάβονται βαθιά στη Μάνα Γη
Α-δελφοί, Υβριστές και Αντίπαλοι,
το Εγώ και ο Σωσίας του,
ο Εαυτός και ο Άλλος,
ο διηνεκής Άλλος Ξένος Εαυτός μας!
Ας γράψουμε «Μια Ιστορία για Φαντάσματα»
εν έτει 2010
για τα Φαντάσματα της Άλλης Ξένης Ζωής μας
που (δε) ζήσαμε!;
fk
* "νόστιμον ήμαρ" = η ημέρα του νόστου, της επιστροφής
[Οδύσσεια, α, στ. 9]
Και τώρα ας γράψουμε «Μια Ιστορία για Φαντάσματα»,
για ίσκιους, για σωσίες ή για δεύτερους εαυτούς,
για χαμένες σκιές,
για χαμένα είδωλα μέσα απ' τους καθρέφτες,
για χαμένους σκελετούς μιας άλλης ζωής
ή για τον ίδιο τον Δαίμονα μέσα μας,
τον Εαυτό μας ή τον Άλλον Εαυτό μας,
που ξέρουμε πολύ καλά και δε γνωρίζουμε καθόλου
και τον περιμένουμε και μας περιμένει
να χτυπηθούμε φιλικά και ανελέητα,
με διακύβευμα, φυσικά, την ψυχή μας,
την ολότητά μας,
σπαραχτικά ανθρώπινοι,
φρικιαστικά ωραίοι,
ανομολόγητα κατασπαραγμένοι
εκείνο το «νόστιμον ήμαρ»*
που αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην «αρχή» της ζωής μας.
Ας γράψουμε λοιπόν «Μια Ιστορια για Φαντάσματα»,
αφήνοντας το χέρι
που πιάνει ένα μαύρο bic στυλό πάμφθηνο και μισοτελειωμένο
ν’ αγγίξει ηδονικά το λευκό χαρτί,
ένα ακόμη υποκατάστατο της ερωτικής πράξης,
που ποτέ δεν τέλειωσε ούτε τελει-ώθηκε,
γιατί ποτέ δεν άρχισε,
γιατί δεν είχε «τόπο», «θέση», «ρόλο»
μέσα στο σύστημα του κόσμου μας,
ανάμεσα σε οργιές θάλασσες και πόδια εκ-τοπισμένα σύννεφα,
με τη Μάγχη και το Αιγαίο να σου κλείνουν το μάτι,
συνθηματικά, κατασκοπευτικά, ειρωνικά,
μπορεί και ύπουλα,
μπορεί και επικίνδυνα,
όπως όλα τα ασήμαντα πράγματα που αφήνουμε να μας καταπιούν,
πριν καλά καλά το καταλάβουμε.
Ας γράψουμε «Μια Ιστορία για Φαντάσματα»
κι ας αφεθεί η πένα,
ενεργούμενο αυτόματης γραφής,
να καλωσορίσει το Απρόσμενο,
και να γοητευτεί με την επίσκεψη του Θαυμαστού,
κι ας μην είναι συγγραφέας ή ποιητής,
ούτε κατ’ επιλογήν
ούτε κατ’ εκλογήν των Εννέα Μουσών,
η ‘κάτοχος’ του χεριού που την κρατά.
Δηλώνει απλώς φιλαναγνώστης,
όχι γενικά Ιστοριών Φαντασμάτων,
αλλά ειδικά Ιστοριών για Δεύτερους Εαυτούς,
που μπορεί να είναι και φαντάσματα
ή σκιές ή είδωλα ή πορτραίτα,
όπως
«William Wilson» του Poe
«Peter Schlemihl» του Chamisso
«Portrait of Dorian Gray» του Oscar Wilde
«Horla» του Maupassant
ή ακόμη και «Faust» του Goethe,
όλες γραμμένες από άνδρες συγγραφείς
με άνδρες Εαυτούς και Σωσίες,
γιατί...
ο Άνδρας,
ο Ένας,
ο Εαυτός,
ο απόλυτος Εαυτός του Κόσμου μας
και ο Σωσίας του,
το αναποδογυρισμένο είδωλό του,
ο Ανδρικός Μύθος του Διχασμού της Ψυχής
για το Κυνήγι του Απόλυτου,
με το ένδυμα της Άγρας του Αιώνιου Θηλυκού,
Άπιαστου και γι αυτό Ιερού,
«προκαλούν δέος φρικαλέον
και ηδονήν οδυνηράν»
με μυθικό αρχέτυπο τους Αλωάδες...
Ωτος κι Εφιάλτης,
Δίδυμοι Γίγαντες,
εννιά οργιές ψηλοί κι εννιά πήχεις φαρδείς,
παιδιά του Ποσειδώνα και της Ιφιμέδειας,
που θέλησαν να φτάσουν τους θεούς,
κάνοντας σκάλα
με τον Όλυμπο, την Όσσα και το Πήλιο,
σκοτώνονται ταυτόχρονα,
προσπαθώντας να λαβώσουν
τρυφερό ζαρκάδι,
την Άρτεμη,
Θεά, Τοξεύτρα και Παρθένα,
Θύτης και Θύμα ο ένας του Αλλουνού...
Διεκδικώντας
το Ανόσιο,
το Ιερό,
τιμωρημένοι,
θάβονται βαθιά στη Μάνα Γη
Α-δελφοί, Υβριστές και Αντίπαλοι,
το Εγώ και ο Σωσίας του,
ο Εαυτός και ο Άλλος,
ο διηνεκής Άλλος Ξένος Εαυτός μας!
Ας γράψουμε «Μια Ιστορία για Φαντάσματα»
εν έτει 2010
για τα Φαντάσματα της Άλλης Ξένης Ζωής μας
που (δε) ζήσαμε!;
fk
* "νόστιμον ήμαρ" = η ημέρα του νόστου, της επιστροφής
[Οδύσσεια, α, στ. 9]
Οι Αλωάδες προσπαθώντας να τοξεύσουν το ζαρκάδι-Άρτεμη
[Αθηναϊκός ερυθρόμορφος κρατήρας του 5ου αι. π.Χ.
Antikenmuseum, Basel]
Τι καλά, έτσι καθώς ψευτοταξιδεύω, με πλαδαρό πανί, συναισθηματικά ταριχευμένος, ηθικά ανορθόγραφος, κοινωνικά υποχόνδριος προς ένα προορισμό που τον υποπτεύομαι, τι καλά να σε ακούω στην ίδια θάλασσα άσκοπα ή και μη να πλατσουρίζεις , Φ.. μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή